بررسی ارزش تشخیصی روش ایمونوهیستوشیمی برای نمایش وجود رسوب ایمنی در مقایسه با روش ایمونوفلئورسانس در بیوپسی های کلیه

زمینه و هدف: بسیاری از ضایعات کلیوی، بخصوص ضایعات گلومرولی تنها بر اساس بیوپسی کلیه قابل بررسی و طبقه بندی می باشند. درخواست پزشک بالینی از پاتولوژیست، تشخیص صحیح و سریع آسیب کلیوی بوده که علاوه بر میکروسکوپ نوری، منوط به بررسی رسوب ایمنی در کلیه و میکروسکوپ الکترونی جهت اثبات رسوبات ایمنی می باشد. روش استاندارد جهت بررسی رسوب ایمنی، روش ایمونوفلئورسانس است که روش ساده و سریعی می باشد ولی به علت محدودیت هایی که در این روش وجود دارد، می توان از بلوک پارافینی نمونه فرستاده شده، جهت بررسی ایمونوهیستوشیمی و مشاهده رسوب ایمنی استفاده کرد. سایر مزایای روش ایمونوهیستوشیمی عبارتند از امکان حفظ لامهای رنگ آمیزی شده و بررسی مورفولوژی ضایعه و محل رسوب در رابطه با آناتومی گلومرول. البته معایبی نیز برای بررسی ایمونوهیستوشیمی ذکر شده است که عبارتند از تکنیک پیچیده تر آن نسبت به روش ایمونوفلئورسانس، رنگ زمینه، تعداد کمتر آنتی بادی های در دسترس و زمانبر بودن آن. روش بررسی: این مطالعه از نوع مقایسه ای بود. در این پژوهش نمونه های بیوپسی کلیه که در بیمارستان شهید هاشمی نژاد با هر دو روش میکروسکوپ نوری و ایمونوفلئورسانس(immunofluorescence=if) به نتیجه رسیده اند، جدا شده و نهایتاً ihc(immunohistochemistry) با پنج مارکر iga، igg، igm، ‍‍c3، c1q بر روی آنها انجام شد. نحوه انجام ihc براساس متد ایمونوپراکسیداز(ip=immunoperoxidase) می باشد. تمامی لامهای رنگ شده، با میکروسکوپ نوری مورد بررسی قرار گرفته، وجود، نوع رسوب و محل آن یادداشت شدند. همزمان لامهای رنگ آمیزی شده نمونه به روشهای h&e;(haematoxylin and eosin)، نقره، تریکروم و pas(periodic-acid-schiff) نیز مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: از کل 26 نمونه، در روش ihc، در 20 مورد رسوب ایمنی مشابه رسوب دیده شده در if، مشاهده شد. در 4 مورد شامل 2 مورد آمیلوییدوز، یک مورد گلومرولوپاتی ممبرانوس(mgn) و یک مورد iga نفروپاتی، در روش ihc رسوب واضحی دیده نشد. بدین ترتیب، حساسیت روش ihc در تشخیص نمونه های بیوپسی کلیه، 91%، ویژگی آن، 100% و ارزش اخباری مثبت و منفی آن به ترتیب، 100% و 67% و صحت تشخیص آن، 92% محاسبه گردید. نتیجه گیری: به نظر می رسد که در مواردی که امکان انجام if گلومرول وجود ندارد و یا اصلاً به علت مشکلات انجام بیوپسی، نمونه ای برای if فرستاده نشده است، روش ihc در صورتی که توسط افراد با تجربه انجام شود، به لحاظ حساسیت، ویژگی و صحت تشخیصی بالا، می تواند جایگزین مناسبی برای if باشد. به این ترتیب با در نظر گرفتن موارد بالا، یک آزمایشگاه پاتولوژی کلیه باید امکانات انجام هر دو روش را داشته باشد و پاتولوژیست مربوطه با توجه به بالین بیمار و میزان بافتی که در دسترس دارد، می تواند تشخیص دهد که چه روشی را استفاده کند.